Ast oerdei by de see de weagen almar gean en kommen sjochst,
dan kinst dy suver wol yntinke wērom oft de tiid ûneinich is.
Ast by jûn yn de bergen alle tiid fan de wrâld yn eagenskou nimst,
dan witst dat dyn eigen bestean dy minder as yn in sucht ûntnadere is.
En ast dan nachts ûnder de ûnbidige stjerreloft sikest nei it skoftke dat
der noch is, dan wolst alle tiid dyst kwytrekke bist it leafst mar gau ferjitte.
