Dyn
lûd, dat as it liet fan de ierde klinkt
en
faak tenearenacht sûzet yn ’e earen
of
djip bolderet as flamjend himelfjoer.
Dyn
rook, dat op ’e lippen te priuwen is
en
him graach ûndertaastend opsnuve lit
om my
bolbjirken yn ûnstjoer te bringen.
Dyn
ljocht, dat oeral mei de wjerskyn
fan
ferheven loften op myn netflues daget,
dat
hat myn wrâldbyld ta libben brocht.
Wylst
ik op wjukken opdroegen waard,
seach
ik yn dyn spegel de oertiden lizzen.
Ik woe,
dat ik dyn takomst sjen bliuwe koe.
