Wite reager, do wiest dysels, moarns ier,
doe’t ik dy seach oan ’e igge fan de mar,
wylst ik mankelyk nei drege oarden teach.
Dyn lichte tred en losse wjukslach,
myn holle fol gedachten oer de dea.
Do hiest, as koest my tinken hearre,
goed yn 'e rekken wêr’t ik hinne moast.
Dyn skerpe each miste myn mijen net
op dy alderearste maaiedei yn maart.
De ierde, noch kâld fan lichte froast,
wie al iepen. It wetter fan de mar lei der
wif en huverich by. In swarte wolk
fan protters foel roppich oer de reiden.
Do stiest der jûns letter noch te wachtsjen,
yn ’e skimer deun by de Leien, doe’t ik
opnij oandien omfierrens it liet fan de
'Huzing by’t lemieren’ sjongen hearde,
en do sa fredich nei Nyegea ta fleachst.
