Wy stean op ’e râne fan it libbenlân
en digerje oer de oseaan fan it ferline.
De weagen wine as in oerwurk
steech en dreech de ierde rûn,
mar op de wizerleaze siferplaat
fan it bestean kinne we de tiid net fine.
Hark! Net sa hiel fier yn ’e dize
fan de fierte slacht in klok.
Hoefolle? It binne der tolve om
krekt te gean, want it slaan fan
de lêste oere kinne we wol fernimme.
Dan jeie we as in orkaan fan
skiedend ljocht it tsjuster yn ’e mjitte
en ferdwine we lichter as de siken swynt
yn de ienklang fan de fierste nacht.
It is wreed, it is in griis,
it is like kâld as rigor mortis.
