Innesfree



Oan it IJ te stean, op it Java-eilân, dat die my tinken oan it strân. Teminsten, dat byld kaam by my op. Glinsterjende weagen yn 'e skimer kinne in mins nuver ferrifelje. Mei de kamera knipte ik de gedachte yn ien klik fêst. Ik stie yn it jûnsljocht fan in bewenne wrâld, dêr't de lucht my net rjocht fan noaske.  It lûd kaam mear oerien mei de wetten fan de see. Lûdroftige kobben tjirgen har boppe it brede rak as kropjende bongels. En al wie it sicht oer it wetter oars as yn it noarden, ik snipte mei myn tastel feitlik itselde tsjusterjen as fierderop by de see.
Ik wie útfanhûs. Myn tydlike residinsje stie net yn Lebak, mar wol op in histoarysk punt. Yn âlde tiden hie it tsjinne as opslach en trochfier fan de hannel út it easten. De grûn wie lang om let troch moderne stedsfernijing opwurdearre. De neilittenskip fan it eartiids ynklaude guod wie fernimstich yn beton getten en kreas mei bakstien bemitsele. Ik wie der wis fan, dat yn de riante apparteminten, mei it útsicht fan in VOC kaptein, gjin makelders yn kofje húsmannen, heechsten inkele hannelers yn himp en kannabis. De Droogstoppels fan dizze tiid.
Letter, healwei de nacht, siet ik op it dakterras.  Dêr seach ik yn in lichte dize de gloed fan de haadstêd glinsterjen. Dat ljocht ferrifele ek. Nocturne fan in stille wrâld fol libben. Dy skiere stêdskime soe net misstean tusken de skilderijen fol symbolisme dy´t ik oerdei yn it Van Gogh museum bewûndere hie. De dreamde bylden fan betsjoene fiersichten en kosmyske myten hienen my noch yn 'e besnijing.  Lânskippen as weagen fan in oseaan. Seesichten yn walen fan skimer en ljocht.  En dan dat iene eilân yn 'e glâns en glinster fan in blakstil mar, as in gedicht fan W.B Yeats.
Ik hearde it wetter mei in leech lûd tsjin de wâlkant klotsen en ik kaam oerein. Ik kaam oerein om de nacht yn te gean.