It lûd fan Cornwall
Sliten en skerpe troch bitend wetter
stiet it lân as rûch bekappe byldhoustien,
mei út en troch in hapke strân
ûnderoan de steile kliffen,
te bakken yn de sinne.
Hoe soe it kinne dat dizze wrâld
ferware troch de wyn,
lykwols smûk en grien,
my oan de Wâlden tinken docht?
Op ien ear hear ik noch heal de lette fûgels,
as it ynlânske lûd fan it keltysk besibbe folk
dat de wurden ferbrutsen, fersliten
en ferstjerre litte moast.
Ûnder seil fan it it tintekleed
op de kâlde grûn fan graniten klaai
en yn it tsjuster sûnder keunstljochtstjerren,
hear ik fierderop de weagen rúzjen,
of is it de wyn?
Hoe soe dat klonken ha,
dy taal fan dat âlde folk
freegje ik my ynienen ôf,
dy minskestimmen:
dat bernelûd fan doe?
